Zrób ze swoim dzieckiem zielnik

Jeśli masz dzieci w wieku przedszkolnym lub wczesnoszkolnym, to zapewne doskonale znasz lub wkrótce poznasz temat zakładania zielnika. Jesienią jest to często zadawana praca domowa, bo właśnie wtedy łatwo zainteresować dzieci drzewami. Spadające, kolorowe liście przyciągają uwagę i są chętnie zbierane. Dlatego jest to świetny moment na nauczenie maluchów nazw podstawowych drzew i wyjaśnienie, jak ogromne znaczenie mają dla naszego środowiska naturalnego. Obowiązek przygotowania zielnika potraktujmy jak dobrą zabawę, która zacznie się weekendowym spacerem po parku lub lesie, z którego wrócimy z bogatymi zbiorami różnobarwnych liści. Wieczorem pomożemy dziecku przykleić liście w zeszycie i nazwać drzewa, z których spadły. Wspólna, ciekawa praca to satysfakcja i przyjemność. I przy okazji łatwy i skuteczny sposób przekazywania wiedzy.

Liście do zielnika

Kasztanowiec biały (Aesculus hippocastanum) pochodzi z Półwyspu Bałkańskiego (Grecja, Albania Bułgaria). Do Europy Środkowej został sprowadzony w połowie XVI w. Najstarsze okazy osiągają wiek około 200 lat. Kasztanowiec dorasta do 25 m wysokości. Wymaga żyznych gleb. Jest głównie drzewem ozdobnym (alejowym), ponieważ pozyskiwane z niego drewno ma niską jakość. Kasztanowce uwielbiane są przez dzieci, które z chęcią zbierają owoce kasztanowca (kasztany) i dzikie zwierzęta (jelenie, dziki) – które lubią te kasztany zjadać.

Dąb szypułkowy (Quercus robur) – jest gatunkiem rodzimym w Europie. Rośnie głównie w części środkowej naszego kontynentu. Jest gatunkiem dominującym w liściastych lasach mieszanych. Dorasta do 40 m wysokości i jest drzewem długowiecznym, niektóre okazy mogą osiągać nawet 1000 lat. Drewno dębu szypułkowego jest bardzo cenione i służy do wyrobu mebli i rożnych elementów budowlanych. Owoce dębu – żołędzie – są chętnie zjadane przez leśne zwierzęta.

Dąb czerwony (Quercus rubra) pochodzi z Ameryki Północnej. Osiąga około 30 m wysokości i żyje najwyżej 200 lat. Rośnie szybko, ma umiarkowane wymagania siedliskowe. Do Europy sprowadzony został w XVIII w jako drzewo ozdobne, ze względu na dekoracyjne liście, przebarwiające się na intensywny, czerwony kolor. Dąb czerwony często sadzony jest w parkach i jako drzewo alejowe.

Jarząb pospolity (Sorbus aucuparia) występuje prawie w całej Europie. Dorasta nawet do 20 m, jest wytrzymały na mróz i dobrze rośnie nawet na ubogich glebach. Jego owoce to przysmak ptaków, a także surowiec do wyrabiania dżemów, kompotów i nalewek. Jarząb pospolity jest bardzo dekoracyjny wiosną, gdy kwitnie i rozsiewa intensywny zapach, a także późnym latem i jesienią, gdy dojrzewają jego owoce. Niestety drzewo żyje krótko, tylko kilkadziesiąt lat.

Robinia akacjowa (Robinia pseudoacacia) pochodzi ze wschodu Ameryki Północnej. Do Europy zawitała na początku XVII w i bardzo szybko się zadomowiła. Robinia ma niskie wymagania glebowe i dobrze rośnie na jałowych nieużytkach. Dzięki brodawkom wiążącym azot z powietrza, wzbogaca glebę w ten cenny dla roślin pierwiastek. Kwiaty robinii są duże i pięknie pachną, są miododajne. Niestety roślina jest bardzo ekspansywna i szybko rozrasta się za pomocą odrostów korzeniowych. Na młodych gałęziach robinia wykształca duże, groźne kolce.

Klon pospolity (Acer platanoides) występuje w całej Europie. Preferuje wilgotną i żyzną glebę. W korzystnych warunkach dorasta do 30 m wysokości. Odporny na mróz, żyje nawet 200 lat. Powszechnie występuje w lasach i chętnie sadzony jest jako drzewo alejowe, ze względu na ładny pokrój i liście pięknie przebarwiające się jesienią. Dobrze znosi zanieczyszczone, miejskie powietrze.

Topola osika (Populus tremula) to drzewo leśne spotykane w całej Europie. Dorasta do 30 m, rośnie szybko, dożywa maksymalnie do 100 lat. Rozmnaża się przez odrosty korzeniowe i bardzo łatwo z nasion. Ma niskie wymagania glebowe. Drewno topoli jest lekkie, białe i łupliwe, wykorzystywane bywa do wyrobu m.in. gontów i zapałek.

Brzoza brodawkowata (Betula pendula) to drzewo powszechnie występujące w Europie, Azji i Ameryce Północnej. Bardzo odporne na chłody, rośnie nawet za kołem podbiegunowym. Dobrze radzi sobie nawet na słabych, suchych glebach. Osiąga do 25 m wysokości, a jej cechą charakterystyczną jest biała, jedwabista kora.