Trzmieliny (Euonymus) to krzewy, małe drzewa lub pnącza ozdobne chętnie wykorzystywane w ogrodach. Znanych jest około 120 gatunków z czego w Polsce dziko rosną jedynie 2. Trzmielina to roślina która naturalnie rośnie w Europie, Azji i Ameryce Północnej, czyli na terenach naszej strefy klimatycznej, co wiąże się z dobrą aklimatyzacją roślin na terenie Polski. Trzmieliny są dekoracyjne ze względu na jaskrawe owoce. Niektóre gatunki natomiast odznaczają się intensywnymi barwami liści w czasie jesieni.
Uprawa trzmieliny nie należy do trudnych. Rośliny preferują gleby żyzne, próchniczne, szybko nagrzewające się i dostatecznie wilgotne, a stanowiska od lekko słonecznych do pół cienistych. Generalnie dobrze znoszą zacienienie. Wiele gatunków odznacza się dużą wytrzymałością na mrozy. W Polsce uprawianych jest kilka gatunków ze względu na swe walory dekoracyjne:
1. Trzmielina Fortune’a (Euonymus fortunei) – zimozielone, silno rosnące , pnące krzewy, liście niezbyt duże, owalne, różnokolorowe w zależności od odmiany. Rewelacyjne rośliny okrywowe, tworzą zwarte kobierce. Najbardziej znane odmiany to: ‘ Emerald Gaiety’ – liście ciemnozielone z białym brzegiem, ‘Sunshine’ – liście jasnozielone z szerokim intensywnie żółtym obrzeżeniem, im bardziej słoneczne stanowisko tym liście mocniej się przebarwiają, ‘Sunspot’ – liście drobno piłkowane, skórzaste, ciemnozielone z żółtym, wąskim paskiem na środku.
2. Trzmielina oskrzydlona (E. alatus) – gęsty, szeroki krzew, dorastający do 2 m wysokości jesienią czerwone liście i owoce. Najbardziej znana odmiana – ‘Compactus’ – krzew o zaokrąglonym kształcie, zwarty dorastający do 1 m. Liście imponująco się przebarwiają na różne odcienie czerwieni. Świetnie nadaje się do przydomowych, małych ogródków.
3. Trzmielina pospolita (E. europaeus) – ozdobne czterokomorowe owoce w kolorze różowym lub czerwonym, dojrzewające we wrześniu i październiku. Nie jest szeroko rozpowszechniona w naszych ogrodach, a z pewnością zasługuje na większą uwagę. Najbardziej znaną odmianą jest – ‘Red Cascade’ swoją nazwę zawdzięcza liściom, które jesienią przebarwiają się na kolor szkarłatny.
