Zakwitają dość późno, bo dopiero w drugiej połowie sierpnia i przez to są cennymi bylinami – o tej porze w ogrodzie dominują zwykle rośliny jednoroczne i bulwiaste (dalie, mieczyki). Na rabatach bylinowych natomiast od końca sierpnia często królują już tylko zasuszone owocostany. Zawilce japońskie wnoszą kolor i świeżość kwiatów na zakończenie sezonu i co ważne, nie wymagają zbyt wielu zabiegów pielęgnacyjnych, a na dodatek nie są wybredne co do rodzaju gleby.
Mianem zawilców japońskich określa się mieszańce powstałe w wyniku skrzyżowania chińskich gatunków Anemone vitifolia i Anemone hupehensis var. japonica. Powstałe mieszańce zakwitają na różowo lub biało, wykształcając burzę pojedynczych lub półpełnych kwiatów. Kwitną nawet do października. W zależności od odmiany osiągają wysokość od 40 do 120 cm. Szybko się rozrastają tworząc obficie kwitnące, gęste kępy. Wypuszczają także odrosty korzeniowe, łatwo zadarniając teren wokół pierwotnie posadzonej rośliny. Dla dobrego kwitnienia należy dostarczyć im dawkę nawozu organicznego (najlepiej kompost). W naszych warunkach klimatycznych zimy znoszą dość dobrze, ale konieczne jest ściółkowanie gleby w celu zabezpieczenia roślin przed mrozem.
Idealnym miejscem dla zawilców japońskich jest stanowisko półcieniste na glebie umiarkowanie wilgotnej, dobrze uprawionej. Jednak rośliny te są bardzo tolerancyjne i zniosą zarówno większe zacienienie jak i pełne słońce. Będą rosły dobrze na glebie o odczynie zbliżonym do obojętnego, zarówno lekko kwaśnej jak i lekko zasadowej.
Najczęściej uprawiane odmiany to
• ‘Prinz Heinrich’, wysokość 60 – 80 cm o półpełnych, lekko różowych kwiatach, wyhodowana w 1902 r przez niemieckich ogrodników,
• ‘Honorine Jobert’, osiąga od 90 do 120 cm, wykształca pojedyncze, czysto białe kwiaty,
• ‘Richard Ahrens’, wysokość od 80 do 120 cm, jasnoróżowe, pojedyncze kwiaty,
• ‘September Charm’ dorasta do 90 cm, kwitnie na różowo, płatki są jaśniejsze na krawędziach, kwiaty pojedyncze. Znakomita odmiana na kwiat cięty. Powstała w 1932 roku w USA.
• ‘Whirlwind’ osiąga od 80 do 110 cm, wykształca białe, półpełne kwiaty – takie jak ‘Prinz Heinrich’. Odmiana wyhodowana w USA w 1887 roku.
Na stanowisku półcienistym i wilgotnym razem z wysokimi odmianami zawilców japońskich możemy posadzić jedną z najwyższych bylin – białą świecznicę (Cimicifuga), albo niebieski tojad (Aconitum). Na miejscach bardziej nasłonecznionych sprawdzą się kwitnące do późna różne odmiany astrów jesiennych (Aster dumosus, Aster novae-angliae) i złocieni.
