Przybysz z dalekiej krainy
Świerk biały (Picea glauca) to drzewo iglaste nazywane także świerkiem kanadyjskim (P. canadensis). Nazwa pochodzi od miejsca naturalnego występowania. Rośnie powszechnie od centralnych rejonów Alaski do północnych stanów USA, czyli króluje na terenie całej Kanady. Na północy dochodzi do granicy lasu i rośnie w tundrze, na południu przenika w prerie. W górach rośnie do wysokości 1500 m n.p.m. Najczęściej rośnie w pobliżu rzek i jezior. Tworzy lasy jednorodne bądź mieszane, występując razem z świerkiem czarnym, świerkiem czerwonym, jodłą balsamiczną, modrzewiem amerykańskim czy brzozą.
Jak się prezentuje
W swojej ojczyźnie osiąga wysokość do 30 m. W Europie jest o wiele niższy. Korona młodych drzew jest bardzo regularna, gęsta, stożkowata, o sztywnych, wzniesionych gałęziach bocznych. Z wiekiem drzewo zatraca regularność korony, a boczne gałęzie zaczynają zwisać. Korowina jest szaro-brązowa, łuszcząca się drobnymi fragmentami. Młode pędy są nagie, jasnoszare pokryte niebieskawym nalotem. Liście – igły o długości do 2 cm, z wierzchu niebiesko-zielone, od spodu niebiesko-białe, kłujące. Igły po roztarciu wydają intensywny zapach (podobnie jak czarna porzeczka). Szyszki są wydłużone długości do 7 cm. Niedojrzałe szyszki są zielone, po dojrzeniu jasnobrązowe. W uprawie drzewa corocznie bardzo obficie zawiązują szyszki, które opadają w ciągu jesieni i zimy.
W Europie świerk biały uprawiany jest od początku XVIII wieku. Często był sadzony w parkach, w lasach, oraz do tworzenia żywopłotów. Dojrzała roślina jest odporna na niskie temperatury i suszę, jednak najlepiej rośnie w klimacie wilgotnym i na żyznej glebie. Do 20 lat charakteryzuje się szybkim wzrostem, później przyrost gwałtownie słabnie i drzewo obficie obradza w szyszki.
Świerk biały ze względu na swoje rozmiary rzadko jest sadzony w przydomowych ogrodach, ale wyhodowano wiele pięknych, karłowatych odmian, które w uprawie ogrodowej zdobyły ogromną popularność. Odmiany świerka białego dobrze rosną na stanowiskach słonecznych i półcienistych na glebie umiarkowanie żyznej. W czasie długotrwałej suszy należy je obficie podlewać.
Popularne odmiany świerka białego
|
Odmiana |
Wysokość |
Pokrój |
Ulistnienie |
|
‘Alberta Globe’ |
do 1 m, rośnie wolno |
karłowy, bardzo gęsty, na początku wzrostu regularny, półkolisty, później wypiętrzony i kopczykowaty |
igły do 9 cm dł., cienkie, początkowo jasnozielone, później ciemnieją |
|
‘Conica’ |
do 3 m, rośnie wolno |
karłowy, b. zwarty, niemal idealnie stożkowy |
igły krótkie do 1 cm, miękkie, początkowo jasnozielone później niebiesko-zielone |
|
‘Sander ‘s Blue’ |
do 1,5 m, rośnie wolno |
karłowy, gesty, piramidalny |
igły delikatne, gęsto osadzone na pędach, niebiesko-zielone, niebieskie na stanowiskach słonecznych |
|
‘Zuckerthut’ |
do 1,5 m, rośnie bardzo wolno |
odmiana miniaturowa, kształt regularny, wysoko stożkowy |
igły gęsto osadzone, intensywnie zielone |
W którym miejscu w ogrodzie
Do zestawień pokrojowych i kolorystycznych, nasadzeń pojedynczych i w luźnych grupach. Na rabaty, do ogrodów skalnych i pojemników, na wrzosowiska.
Świerk biały nie całkiem biały
Prev 1 Of 3 Next
