Gaudi był niewątpliwie ekscentrykiem. Podczas gdy architekci różnych epok, nawet nam współczesnej, usuwali drzewa i plantowali tereny pod swoje budynki Gaudi zafascynowany przyrodą podchodził z szacunkiem do każdego skrawka natury.
Park Guell powstał w dzielnicy Gracia, na wzgórzu położonym na północ od centrum Barcelony, jako część projektu miasta–ogrodu. Eusebi Guell na ten cel poświęcił swoją 20 hektarową działkę, na której chciał stworzyć dzielnicę przeznaczoną dla robotników pobliskiej fabryki. Zamysłem przemysłowca oraz architekta było powstanie dzielnicy pełnej zieleni, z szerokimi alejami, własnym parkiem i kościołem. Na terenie miało również powstać 60 dużych działek z domami, których powierzchnia nie mogła przekroczyć 1/6 powierzchni działki. W 1900 roku rozpoczęto prace nad tym olbrzymim założeniem. Teren okazał się istnym polem popisu dla wyobraźni i zdolności architekta. Działka miała, bowiem niezwykle zróżnicowaną rzeźbę terenu i porośnięta była naturalną roślinnością, w tym niewielką liczbą drzew, z których Gaudi nie pozwolił wyciąć ani sztuki. W swym projekcie wykorzystał miejscowe materiały budowlane oraz miejscowe, odporne na suszę i mało wymagające rośliny. Starał się również nie ingerować zbytnio w ukształtowanie terenu. Ze względu na strome zbocza, które nie były dostępne dla pieszych architekt zaprojektował ścieżki i wiadukty, które umożliwiły poruszanie się po terenie.
Gaudi stworzył w parku również ogromny taras widokowy, z którego widać całą panoramę Barcelony. To właśnie tutaj znajduje się najdłuższa ławka świata, która stanowi jednocześnie balustradę tarasu. Ławka jest niesamowita nie tylko pod względem swej długości, ale także swego przypominającego ogon smoka kształtu. Jej dodatkowym atutem jest pokrywająca ją w całości mozaika, która podobno została zaprojektowana, jako swego rodzaju modlitwa do Dziewicy. Ciekawostką jest również samo ukształtowanie siedziska, które jest bardzo wygodne i dokładnie odzwierciedla kształt ludzkiego ciała. Mistrz Gaudi, jako praktyk wykorzystał podobno nagiego modela, którego kształt odcisnął w gipsowej formie, a następnie formę tą powtórzył na słynnej ławce. Pod tarasem, który do tej pory służy, jako miejsce spotkań oraz festynów, zbudowano olbrzymią Salę Hipostila. Bogato zdobione sklepienie sali podtrzymuje 86 olbrzymich kolumn przypominających gęsty las. Ciekawostką jest zapewne to, że kolumny, które są puste w środku odprowadzają wodę przesiąkającą przez naturalną nawierzchnię tarasu i gromadzą ją w olbrzymich zbiornikach. Od sali w dół ku głównemu wejściu do parku ciągną się szerokie schody ozdobione rzeźbą węża i smoka, który symbolizuje Pytona – strażnika wód podziemnych. Obie kolorowe rzeźby stanowią jednocześnie zawory wspomnianych już zbiorników. Poniżej schodów znajduje się główne wejście do parku, któremu towarzyszą dwa pawilony przypominające lukrowane domki z piernika.
Na terenie parku powstały jedynie trzy domy. Dwa dla rodziny Trias oraz jeden budynek wystawowy, który w ostateczności zakupił Gaudi. Obecnie znajduje się tam poświęcone jego twórczości muzeum. Działki oferowane przez Eusebiego Guella nie znalazły nabywców i projekt miasta-ogrodu upadł. W 1922 roku, cztery lata po śmierci mecenasa sztuki Gaudiego teren został przekształcony w park miejski i otwarty dla mieszkańców oraz turystów ciekawych prac wielkiego architekta.
Park Guell w Barcelonie
Prev 1 Of 5 Next
