Glicynia (Wisteria) to bujnie rosnące pnącze okrywające się wiosną burzą niebieskich, białych lub różowych groniastych kwiatów przypominających kwiaty złotokapu. Dziko rosnące gatunki glicynii występują we wschodniej części Stanów Zjednoczonych, Chinach, Korei i Japonii. Często są to tak inwazyjne pnącza, że drzewa – swoje żywe podpory – doprowadzają do obumarcia. Choć trudno w to uwierzyć, to największa znana glicynia, rosnąca w łagodnym klimacie Kalifornii w miasteczku Sierra Madre zajmuje powierzchnię 4000m2, a wagę jej konarów szacuje się na około250 ton. Ten okaz posadzono w 1894 w przydomowym ogródku – teraz już od wielu lat stanowi lokalną atrakcję przyciągającą w sezonie kwitnienia rzesze turystów (Źródło: Wikipedia).
Przepiękne okazy glicynii znajdujemy także w łagodnym morskim klimacie Irlandii, Wielkiej Brytanii i Francji, a także na południu Europy. Również w Polsce można tę roślinę dostać w szkółkach ogrodniczych. Jednak z uprawą glicynii w naszym klimacie, szczególnie w Polsce centralnej i wschodniej, bywa już różnie. Długotrwałe mrozy poniżej -10 stopni C uszkadzają pąki kwiatowe, a czasami niszczą całą roślinę. Dlatego konieczne jest zimowe okrywanie bryły korzeniowej i pędów – co w przypadku pnącza jest dosyć trudne.
Jeśli jednak glicynia zadomowi się w ogrodzie, to z pewnością będzie należała do najpiękniejszych wiosennych roślin ozdobnych. Na kwitnienie młodych roślin trzeba jednak trochę poczekać – od 2 do 7 lat w przypadku roślin rozmnażanych wegetatywnie i nawet 10 lat, jeśli zostały wysiane z nasion.
Sadzenie i stanowisko
Glicynia wymaga gleby umiarkowanie żyznej i przepuszczalnej, głęboko uprawionej. Preferuje stanowiska w pełni słoneczne, zaciszne. Rośliny zwykle nabywamy w pojemniku, dlatego możemy sadzić je przez cały sezon. Roślina jest ekspansywna i potrzebuje bardzo solidnych podpór, zdolnych utrzymać znaczny ciężar. Sadząc glicynię przy ścianach budynków pamiętajmy, że jej niekontrolowane pędy z łatwością poprzyginają parapety i rynny.
Pędy glicynii mogą zniszczyć nawet metalowe podpory
Pielęgnacja
Glicynia cechuje się bardzo intensywnym wzrostem – pędy w ciągu sezonu przyrastają nawet więcej niż 3 metry – właśnie dlatego ma duże wymagania pokarmowe. Corocznie należy zasilać ją kompostem lub przekompostowanym obornikiem. W nawożeniu mineralnym glicynii należy unikać azotu, który roślina skutecznie przyswaja dzięki bakteriom umiejscowionym na korzeniach. Istotnymi składnikami nawożenia mineralnego powinien być natomiast potas i fosfor. Glicynia jest wrażliwa na przesuszenie. W okresach suszy należy ją systematycznie nawadniać.
Cięcie
Kluczowym elementem pielęgnacji glicynii, zapewniającym obfite kwitnienie, jest regularne przycinanie tego bujnego pnącza. Poczynając od lipca, a w sierpniu kończąc obcinamy długie, tegoroczne pędy, pozostawiając około 15-20 cm pędu przy nasadzie. Więcej swobody dajemy roślinom młodym, których koronę kształtujemy rozpinając tegoroczne przyrosty na podporach. Drugim terminem przycinania glicynii jest wczesna wiosna, kiedy zaczynają nabrzmiewać pąki kwiatowe. Wtedy obcinamy pędy chore, przemarznięte i pozbawione zdrowych pąków kwiatowych oraz wszystkie gałązki zakłócające ładny pokrój pnącza. Podejmując decyzję o sadzeniu glicynii w ogrodzie trzeba koniecznie wziąć pod uwagę wymagania tej rośliny odnośnie cięcia. Jeśli nie znajdziemy na ten zabieg czasu, pnącze przestanie być dekoracyjne.
Gatunki glicynii najczęściej spotykane w naszych szkółkach:
Glicynia kwiecista (Wisteria floribunda) – osiąga do 10 m wysokości, ale rośnie nieco mniej silnie, niż gatunek opisany poniżej. Wiosną na pnączu najpierw pojawiają się liście, potem kwiaty (V-VI).
Glicynia chińska (Wisteria sinensis) – dorasta do 10 m wysokości, w pierwszej kolejności rozwijają się pąki kwiatowe (V), potem liście.
Glicynia – długowieczna i zachwycająca
Prev 1 Of 5 Next
