Portret Matki Natury

Ogród w naturalnym stylu charakteryzuje się swobodną kompozycją przestrzeni oraz szatą roślinną doskonale dopasowaną do otoczenia. Jeśli założono go na wsi, to jest pełen kolorowych kwiatów, uli i poidełek dla ptaków. Jeśli leży w lesie – jest cienisty, pachnie igliwiem, a wiosną rozkwita barwnymi kwiatami zawilców, niezapominajek oraz dzikich bodziszków.

Ponadczasowy styl

Ogrody zachowane w naturalnym stylu wydają się być zawsze w modzie. Każdego roku podczas wystawy w Chelsea za ciężkie pieniądze tworzone są zielone oazy otaczające sadzawkę czy drewniane cygańskie wozy, a pełne swobody i naturalności projekty Piet’a Oudolf’a są tak popularne, że wykorzystuje się je na wszystkich kontynentach. Naturalnemu urokowi poddają się ci właściciele ogrodów zarówno w mieście jak i na wsi, którzy potrafią docenić ich spokój oraz unikalną atmosferę. Ogrody naturalne na atrakcyjności zyskują również wśród miłośników przyrody, ponieważ często stanowią źródło pożywienia oraz miejsce kryjówek dla małych zwierząt i wszelkiego ptactwa. Trudno jest więc wyobrazić sobie, że do XVIII wieku ogrody w Europie tworzone były głównie w stylach formalnych, pochodzących z Francji i Niderlandów. Projektanci próbowali jak najbardziej poskromnić naturę, a ich ogrody pełne były prostych linii, ostrych kątów oraz sztucznie wyglądających obsadzeń. Dopiero w 1692 roku Europejczycy po raz pierwszy usłyszeli o ogrodach odzwierciedlających środowisko naturalne od angielskiego arystokraty William’a Temple, który zwiedził i opisał ogrody tworzone w Chinach. To było wystarczającą inspiracją dla nowej generacji projektantów takich jak : William Kent, Lancelot (Capability) Brown oraz Humphrey Repton, których ogrody i parki zamiast regularnych parterów przypominały raczej idealistyczne obrazy krajobrazowe.

Gdy w 1870 roku ukazała się publikacja William’a Robinsona „Dziki Ogród”, dla miłośników ogrodów nadszedł czas całkowitego zniesienia ograniczeń. Nikt już nie dbał o pięknie przystrzyżone trawniki oraz marmurowe rzeźby, które były nieoderwalnym elementem dotychczasowych parków naturalistycznych. Najważniejszą częścią każdego ogrodu stały się rośliny dopasowane do istniejących warunków środowiska naturalnego, nie koniecznie wielkość oraz kolor kwiatów! Brzegi zbiorników wodnych wyznaczano w sposób bardziej naturalny i obsadzano roślinnością występującą na mokradłach oraz bagnach. Prawie całkowicie zaniechano ustawiania kamiennych waz, odlewanych z żelaza pergoli oraz jakiejkolwiek ornamentyki.

Dzisiejszy styl naturalny charakteryzuje się tym, że często nie ma w nim śladu udziału ludzkiej ręki. Udział człowieka w tworzeniu ogrodu jest bardzo dyskretny: jak najmniej zmienia i pozwala mu się swobodnie rozwijać. Do tworzenia scenerii wybiera głównie elementy rustykalne, czyli wykonane z naturalnych materiałów (drewna, brzozowych witek, wikliny czy korzeni drzew) naśladując prosty styl. Detale architektoniczne rzadko rzucają się w oczy, mają być jedynie dopełnieniem kompozycji.