We wrześniu, a tym bardziej w październiku po wielu rabatowych pięknościach pozostały już tylko wspomnienia. Dla ciepłolubnych roślin ozdobnych decydujące znaczenie ma pierwszy przymrozek, ale są i takie, który umiarkowany mróz nie zabije. Należą do nich astry jesienne, które w ostatnich miesiącach sezonu pięknie kwitną, nawet w czasie chłodnej jesieni.
Do najciekawszych ogrodowych gatunków astrów jesiennych zaliczamy występujące w wielu odmianach astry krzaczaste (Aster dumosus) oraz okazałe astry nowoangielskie (Aster novae – angliae) i nowobelgijskie (Aster novi-belgii). W zależności od odmiany zakwitają w żywych i spokojnych odcieniach różu i fioletu, również na biało.
Astry krzaczaste – mistrzowie pierwszego planu
Koszyczki kwiatowe wielu gatunków astrów jesiennych są dość podobne. Przypominają kwiaty stokrotki, z większą lub mniejszą ilością płatków i z żółtym lub lekko pomarańczowym środkiem. Kwiaty są niewielkie, mają średnicę około 3 cm, ale na dobrze utrzymanych roślinach jest ich bardzo dużo, wprost zakrywają zieleń liści i pędów. Astry krzaczaste są roślinami stosunkowo niskimi, osiągają od 20 do 60 cm wysokości i najlepiej sprawdzają się we frontowej części rabaty. Kwitną od września do października.
Pełne i pojedyncze kwiaty astrów krzaczastych
Uprawa astrów krzaczastych
W uprawie mają umiarkowane wymagania, łatwo je rozmnożyć, po przesadzeniu szybko się rozrastają. W naszych warunkach cechuje je pełna mrozoodporność. Do ich uprawy wybieramy stanowiska słoneczne, niezbyt suche. Na glebach żyznych i dobrze uprawionych odwdzięczą się wyjątkowym kwitnieniem – dlatego nie zapomnijmy o corocznej porcji kompostu lub obornika wokół bryły korzeniowej naszych roślin. Rośliny rozmnażamy przez podział bryły korzeniowej, najlepiej na wiosnę.
Astry nowoangielskie i nowobelgijskie na okazałe rabaty
Odmiany astrów z tej grupy cechują spore rozmiary. Niektóre, w sprzyjających warunkach mogą dorastać nawet do dwóch metrów, dlatego sadzimy je na drugim planie. Ich drobne kwiaty o intensywnych barwach świetnie komponują się ze zwiewnymi trawami na dużych rabatach bylinowych. Jeśli nie możemy rozróżnić, do której grupy należy nasza roślina, przyjrzyjmy się bryle korzeniowej. Astry nowobelgijskie rozrastają się szybko za pomocą podziemnych kłączy. Astry nowoangielskie tworzą zwarte bryły korzeniowe i nie mają zdolności samoistnego zasiedlania dalszych części rabaty.
Astry nowoangielskie: 'Alma Potschke’ i 'Purple Dome’
Uprawa astrów nowoangielskich i nowobelgijskich
Obydwa gatunki mają spore wymagania pokarmowe – kwitną dobrze jedynie na glebach żyznych i zadbanych, wystarczająco wilgotnych (pamiętajmy o podlewaniu w okresach suszy). Obydwa gatunki sadzimy tylko na słońcu. W półcieniu rośliny zakwitają późno i niezbyt obficie. Rozmnażamy, podobnie jak astry krzaczaste, przez podział bryły korzeniowej.
